6. Bo wiedziałam, że byłeś problemem, gdy tylko się pojawiłeś ...

Cel uświęca środki - pomyślała szatynka, jadąca sportowym autem, które z pewnością nie należało do niej. W radiu leciała piosenka "wierzę w lepszy świat". Pokręciła głową, stwierdzając, że musi się skupić na swojej przyszłości. Nie zamierzała roztrząsać tego, co było na czynniki pierwsze. Za żadną cenę nie dopuści do tego, gdyż nie może się rozsypać. Przez tyle lat trzymała się dzielnie, a teraz miałaby odpuścić? Nigdy.

Zatrzymała się przed hotelem, w którym nocował Matt. Ostrożnie i dyskretnie weszła do środka. Zaklęła pod nosem, widząc jednego z ludzi Shannona. Schowała się za ścianą, po czym niezauważalnie udało się jej skręcić w korytarz. Bezszelestnie otworzyła zamek. Dwudziestolatek leżał na łóżku jakby nic nie miało znaczenia. Zagotowało się w niej, lecz nie okazała tego.

- Ruszaj się ! - warknęła. - Mamy towarzystwo.

Chwyciła go za koszulkę i wskazała na okno. Jak dobrze, że pomieszczenie znajdowało się na parterze. Chociaż raz udowodnił, że potrafi myśleć. W pośpiechu wyciągnęła klucze od samochodu, a następnie rzuciła mu je. Spod czarnej, skórzanej kurtki wyjęła broń i skierowała w stronę drzwi.

- Jedź prosto do Jareda - poleciła. - Nie zatrzymuj się nigdzie.

- A ty? - zapytał przerażony, zerkając na klamkę, którą poruszał ktoś, kto był niewątpliwie wściekły.

- Poradzę sobie. No już ! - krzyknęła, lekko popychając go.

* * *

Od przyjazdu chrześniaka Damona minęły już prawie dwie godziny. Trzydziestolatek nerwowo poruszał się po swojej rezydencji. Rozumiał, że Matt zostawił ją tam, lecz dawno powinna już wrócić do domu. Westchnął, siadając na białej kanapie. Potarł skronie dłońmi. Jego młodszy brat pocieszał syna ich nieżyjącej siostry. Mięczak - stwierdził w myślach.

Nagle usłyszeli dźwięk otwieranych drzwi. Cała trójka niemalże pobiegła w stronę przedpokoju. Kiedy ujrzeli studentkę prawa, zamarli. Była cała we krwi i wyglądała okropnie. Prawą dłonią oparła się o stolik. Obok niej pojawił się Damon wraz z Mattem, aby pomóc jej chodzić.

- Zostawcie mnie do cholery ! - warknęła zirytowana. - Potrafię jeszcze chodzić!

Jared uśmiechnął się ironicznie. Zosia samosia jak zawsze w każdej sytuacji. Z jednej strony doskonale to rozumiał, ale z drugiej strasznie go to wkurzało. W pomieszczeniu zjawił się drugi mąż matki biznesmena, która zmarła ponad dziesięć lat temu.

- Przygotowałem łazienkę na górze. Powinna się umyć - powiedział, patrząc na dwudziestojednolatkę z niepokojem.

- Nie ciesz się tak, jeszcze nie umieram, Jazz - wycedziła, ruszając w stronę schodów.

- Szkoda, bo już szykowałem pogrzeb, Evelin - odpowiedział złośliwie lokaj, gdyż nie trawił tej dziewuchy.

Oboje zwrócili się do siebie w taki sposób jaki nienawidzili. Wszyscy oprócz właściciela rezydencji i samych zainteresowanych przejęli się tą jakże krótką rozmową. Nie sądzili, że można być aż tak wrednym dla drugiej osoby. Blondyn podszedł do gościa, chwycił ją pod kolanami i pod pachami, dzięki czemu znalazła się na jego rękach.

* * *

Matthew wrócił w towarzystwie mężczyzn do pokoju dziennego wuja. Wiedział, że się znają z Eve, lecz nie miał bladego pojęcia, kiedy to się stało. Nie potrafił także pojąć, dlaczego panna Moore  poszła do trzydziestolatka po pomoc. Jednak to nie było teraz takie istotne jak poczucie winy chłopaka.

- To moja wina - wyszeptał, podchodząc do okna. 

- Przestań się obwiniać. Twojej koleżance nic nie będzie - powiedział spokojnym głosem Damon, klepiąc chrześniaka po plecach. - Skoro tutaj przyjechała to znaczy, że jest silna.

- Nie przejmuj się, Reed - odezwał się Jasper, stojący w progu salonu. - Złego diabli nie biorą.

Po tych słowach wycofał się w stronę kuchni, aby przyszykować środki przeciwbólowe i napój. Mimo iż nie przepadał za tą dziewuchą to musiał przyznać, że był pod wrażeniem. Nie sądził, że będzie ją stać na coś takiego. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że nie przyzna się do tego, iż czuje się w jakiś sposób winna tej sytuacji.

* * *

Szatynka nie miała siły, aby zacząć krzyczeć na swojego starego znajomego. Weszli do trzeciej łazienki, która znajdowała się na pierwszym piętrze. Kolor fioletowy i jej wyposażenie ukoiły niebieskooką. Mężczyzna postawił ją na ciemnych kafelkach. Zdjął z niej skórzaną kurtkę, a kobieta skrzywiła się. 

- Daj sobie pomóc - powiedział stanowczym głosem. - Nic nie mów.

Nie minęło kilka minut, a blondyn rozebrał dwudziestojednolatkę. Wraz z nią wszedł do kabiny prysznicowej, żeby móc ją umyć. Po raz pierwszy w życiu poczuł coś, czego nie potrafił opisać słowami. Czuł, że musi to zrobić. Nawet jeśli miałby wykonać to siłą.

* * *

Evelin stała przed lustrem z opatrunkiem na ramieniu. Wreszcie można było zobaczyć jej piękną urodę, a jej ciało nie było pokryte krwią. Westchnęła, opierając się o umywalkę. Kiedy ujrzała Jareda po raz pierwszy wiedziała, że będą z nim same problemy. Potem musiało ją trafić prosto w serce. Los jednak chciał inaczej i połączył ich drogi po raz enty. Zrozumiała, że nieźle oberwała, gdyż pozwoliła zobaczyć się nago trzydziestolatkowi. Szczerze mówiąc w tamtej sytuacji nie obchodziło jej to zbytnio. Założyła czarną sukienkę, tego samego koloru kozaki. Do ręki chwyciła kurtkę oraz torebkę, po czym zeszła na dół. Nowe, świeże ubranie miała dzięki blondynowi, który pojechał kupić dla niej kilka rzeczy, kiedy wyszła od niego rano.

Weszła do jasnego pokoju dziennego, gdzie ujrzała wszystkich. Ku swojemu zaskoczeniu zobaczyła także Lucasa, po którego zadzwonił Collins'a. Podszedł do niej lokaj, który prawie wpadłby na nią. Wcisnął jej do ręki dwie tabletki przeciwbólowe i szklankę z wodą mineralną.

- Chcesz mnie otruć? - zapytała ze złośliwym uśmieszkiem, łykając lekarstwa.

- Za trzy dni odbędzie się pogrzeb - odezwał się Luke, patrząc na przyjaciółkę. - Jak się czujesz?

- Znakomicie - powiedziała swobodnym głosem. 

- Co się tam stało? - zapytał w końcu Matt, przerywając ciszę, która panowała od kilku minut.

- Luke włącz jakiś program, dzięki któremu nikt nas nie namierzy.

Panna Moore przeniosła swoje spojrzenie na Damona. Reed zadał najgłupsze pytanie jakie mógł. Szatynka nie zamierzała odpowiadać na nie, gdyż to było chyba logiczne. Każdy z nich powinien się domyśleć. W pewnym momencie rozległ się dźwięk komórki, którą przyniosła ze sobą studentka prawa. 

CHCIAŁAM NAPISAĆ WIĘCEJ, ALE STWIERDZIŁAM, ŻE NA TYM MOMENCIE LEPIEJ SKOŃCZYĆ, GDYŻ PÓŹNIEJ NIE MOGŁABYM PRZERWAĆ ZBYT SZYBKO. MNIE OSOBIŚCIE BARDZO PODOBA SIĘ TEN ROZDZIAŁ, ALE W NASTĘPNYM ROZDZIALE WYJAŚNI SIĘ TROCHĘ WIĘCEJ. PONADTO CHCIAŁABYM ZAPROSIĆ NA SWOJEGO DRUGIEGO BLOGA. WIĘCEJ NA TEN TEMAT W ZAKŁADCE "MOJE DRUGIE DZIEŁO".